Hilke

Mezelf zijn, want wie anders?

 

“Wat zou je het liefst willen?”, vraagt ze me.

 

“Ik wil mezelf zijn”, antwoord ik, “gewoon mezelf durven zijn”.

 

We zeggen het zo vaak, ‘gewoon’, voor allemaal dingen die helemaal niet zo gewoon zijn. Anders deden we ze wel ‘gewoon’.

 

Maar dat dus; gewoon mezelf zijn. Leven met hoofd, hart en buik in verbinding. Niet enkel dat hoofd met die gedachten die komen en gaan, die me van alles vertellen, overal wat van vinden en dat weer in twijfel trekken. Alles weer van voren af aan. Voldoen aan de verwachtingen van anderen, verwachtingen die ik voor het gemak dan ook maar zelf verzin. Torenhoge verwachtingen, waardoor de onzekerheid inslaat als een bom.

 

Het hoofd met daarin een maalstroom van gedachten, met de verwoestende uitwerking van een orkaan: “Ik kan het niet, ze vinden me vast dom, kan ik dit wel zeggen, waar gaat het hier over, ik snap het niet, het ligt vast aan mij, ik ben niet goed voorbereid, ik had het moeten weten.”

 

Paniek zwelt aan, zenuwen in mijn buik, een knoop in mijn maag, mijn hart op hol en mijn adem stokt in mijn keel. En al deze onaangename sensaties tezamen maken me monddood en het verlamt mijn brein. Mijn ogen als die van een konijn starend in groot licht, vlak voor de klap. 

 

Mezelf zijn. Handelen vanuit mijzelf en vanuit vertrouwen. Zelfvertrouwen. “Wat zou je het liefst willen doen Hilke?”, vraagt ze me daarna. “Durf groot te dromen!”

 

“Schrijven!”, antwoord ik resoluut, alsof het antwoord lang had gewacht op deze vraag. “Dan ga je schrijven! Begin gewoon, nu, deze week.” Een week later zie ik haar weer.

 

“En?”, vraagt ze.

“Het is me nog niet gelukt. Ik was te druk, mijn dochter moest aandacht, geen tijd, geen ruimte, niet in de bubbel, geen schrijversflow.” Je kent het wel. Het was allemaal waar en het waren allemaal smoesjes. Ik hoor het mezelf zeggen en zij hoort het ook.

 

“Weet je wat”, zegt ze dan, “schrijf voor mij, ik geef je een podium!” En daar is ‘ie weer, die gekke enge nerveuze kriebel in mijn buik. Die opnieuw omhoog wil kruipen, mijn hartslag verhoogt, mijn adem beneemt en zó bezit van me dreigt te nemen dat hele mechanisme weer in werking treedt. Maar ik voel ook; dit is een ‘offer I can’t refuse’. Dus zeg ik ja, aarzelender dan ik zou willen maar evengoed vanuit mijn hart. Ik zeg ja tegen haar maar eigenlijk tegen mezelf.

 

Toeval bestaat niet en mijn ontmoeting met Prema onderschrijft dit nog eens.

 

Positioneringsadvies.

En Of! Hier ben ik. Ik ben hier.

 

Hilke